Ons team

Iris en ik zijn in 2018 begonnen met het organiseren van jonge mantelzorgerskampen toen we allebei nog studenten waren. Nu werk ik in de topsport en mag ik de trotse voorzitter zijn van deze geweldige stichting!

​

Als oudere broer van een jongen met Downsyndroom ben ik al bijna mijn hele leven mantelzorger. Toen mijn oudere zus vervolgens in haar tienerjaren zeer depressief werd, met haar dood tot gevolg, kreeg het mantelzorgerschap een nog grotere invloed op mijn leven. Ik leerde al snel dat ik het met minder aandacht moest doen, omdat er nou eenmaal anderen waren die dat meer nodig hadden.

​

Gelukkig kon ik als tiener op kamp met andere jonge mantelzorgers waardoor ik, naast jarenlange vriendschap, heel veel steun ervaarde. Dus toen Iris mij vertelde dat het jonge mantelzorgerskamp zou ophouden te bestaan waren we er snel over uit: wij moesten dan maar zorgen dat de jonge mantelzorgers van nu dezelfde steun en vriendschap krijgen!

Samen met Lars ben ik trotse initiatiefnemer van de jonge mantelzorgerskampen en Stichting Ekie. Ik ben werkzaam in de verslavingszorg en daarnaast penningmeester van deze organisatie.

Zelf ben ik jonge mantelzorger (geweest) voor mijn zes jaar jongere zusje met het HUWE1-syndroom. Hierdoor heeft ze onder anderen een ontwikkelingsachterstand en door haar lichamelijke beperkingen meer medische zorg nodig dan een gemiddeld persoon. Mijn zusje is daardoor, ook zeker in haar rol als zonnestraaltje, een centraal punt binnen ons gezin. Door haar weet ik hoe het is om een zorgvrager binnen het gezin te hebben.

​

Vanaf mijn twaalfde, kwam in aanraking met de uitjes en kampen die in onze regio voor jonge mantelzorgers georganiseerd werden. Deze uitjes, en voornamelijk de kampen, leverde mij veel plezier en (h)erkenning op. En precies dat heeft mij geïnspireerd om mij in te zetten voor deze doelgroep.

In mijn dagelijks leven ben ik werkzaam als kinderverpleegkundige in de thuiszorg. Naast dat ik als zorgverlener betrokken ben bij verschillende gezinnen, heb ik ook zelf ervaring met het hebben van de zorg thuis. Op mijn dertiende is mijn vader getroffen door een hersenbloeding, met als gevolg dat hij hier lichamelijke beperkingen aan over heeft gehouden. Ik kreeg daardoor automatisch een rol als jonge mantelzorger voor mijn vader. In huis werden de nodige aanpassingen gedaan en opeens werd het plannen van leuke uitstapjes lastiger. Kunnen we hier wel heen met de rolstoel? Over de kleinste dingen moest worden nagedacht. 

 

Destijds ben ik nooit mee geweest naar uitjes of een kamp voor jonge mantelzorgers. Inmiddels heb ik gezien hoe waardevol het kamp is voor alle deelnemers. Ze kunnen volledig kind zijn en hebben even geen zorgen. Daardoor ben ik extra trots om sinds 2023 betrokken te zijn bij Stichting Ekie.

In 2022 ben ik gevraagd om mee te gaan als begeleider op kamp. Ik heb toen een fantastisch weekend gehad. Jonge mantelzorgers een weekend bieden waar ze nieuwe vrienden maken en hun thuissituatie even los mogen laten, dat heeft mijn enthousiasme aangewakkerd om mij in te zetten voor Stichting Ekie. Binnen de organisatie houd ik mij voornamelijk bezig met de invulling van de JMZ-kampen.

 

Zelf ben ik mantelzorger voor mijn broer. Als kind ging ik regelmatig mee met de uitjes en kampen die door VIT-hulp bij mantelzorg georganiseerd werden. Hier kijk ik met veel plezier op terug. Zonder uitleg, jezelf begrepen voelen en samen plezier maken. Daar staat voor mij het JMZ-kamp voor.

Mijn naam is Lynn en ik ben een student Creative Business op het Saxion. Via een schoolproject kwam ik in aanraking met Stichting Ekie. Met veel enthousiasme ga ik na dit project verder als voorzitter van de CommunicaCie.

​

Ik heb zelf een broer met autisme. Toen ik kind was, vond ik dat soms moeilijk om te begrijpen. Het vroeg om flexibiliteit en aanpassingsvermogen, wat als kind niet altijd makkelijk is. 

​

Tot voor kort ben ik mij nooit echt bewust geweest van mijn rol als jonge mantelzorger, thuis is altijd vanzelfsprekend geweest. Desondanks zie ik hoe belangrijk aandacht voor deze doelgroep en de organisatie van het kamp is. Ik heb enorm veel zin in deze uitdaging en ben trots dat ik onderdeel mag zijn van Stichting Ekie!

Ik ben Mitch, 19 jaar oud en werk met veel plezier bij de Aldi in Dinxperlo. De afgelopen vier jaar ben ik mee geweest naar het kamp. Dit was mogelijk vanwege mijn thuissituatie; mijn vader heeft Parkinson.

 

Ontdekken dat mijn vader Parkinson heeft, was best wel overweldigend. In het begin begreep ik niet meteen wat het inhield, behalve dat we minder konden doen samen. Het voetballen en andere leuke dingen werden langzaam minder vanzelfsprekend. Toen mijn vader vorig jaar de deep brain stimulation-operatie onderging, was dat behoorlijk spannend. Gelukkig is alles goed verlopen, en zie ik langzaam mijn vader weer terugkomen, zij het met de nodige veranderingen.

​

De laatste twee jaar heb ik tijdens het kamp laten weten dat ik het leuk zou vinden om te helpen organiseren. Onlangs kreeg ik de vraag waar ik op hoopte: "Staat het aanbod nog open?". Met een grote glimlach ben ik nu klaar om mijn enthousiasme in te zetten om anderen dezelfde mooie herinneringen te bezorgen als ik heb. Mijn thuissituatie maakt het voor mij extra waardevol om deel uit te maken van deze organisatie en steun te bieden aan anderen.